Misja:

1. Edukacja znaczy rozwijanie możliwości każdego w wieloraki sposób i na wszelkie okazje.
2. Piękne, a być może jeszcze bardziej pouczające niż piękne w przygodach edukacji jest to, że punktem odniesienia dla jej sensów i wartości jest to, co możliwe, a nie to, co osiągnięte.
3. Warsztaty aktywności niekonwencjonalnej są posłańcami sensów edukacyjnych, zawsze najlepszymi, jakie potrafimy wykreować; są dla wyobraźni, wrażliwości, refleksji, mądrości – dla doświadczenia, dla stawiania pytań, dla rozwoju i duchowości, ale także dla wzruszenia pięknem, dla chwil zadumy, dla radości po nic, czy wreszcie – dla poetyckiej siły tworzącej rzeczywistość i dla nieodgadnionego.

Idea:

1. Projektowanie okazji edukacyjnych jako prowokowanie – oferowanie – wybieranie, a do tego jeszcze „wiecznie głodna” ciekawość, zabawa i żart – śmiech – humor, to przebogate ścieżki do bezkresnego królestwa potencjałów – do „pałacu możliwości” (określenie Emily Dickinson). Dalej jest już apetyt na innowacje i… innowacje!
2. Rozumienie metody projektowania okazji edukacyjnych oznacza metametodę opartą na heurystycznej triadzie: warunki wyjściowe – zadania otwarte i/lub zamknięte – możliwości wyboru; oznacza jednocześnie, iż podstawowe sensy i wartości edukacyjne leżą w zadaniach otwartych, które mają nieskończoną wielość dróg dochodzenia do wyników i samych wyników!
3. Projektowane okazje edukacyjne oznaczają równocześnie uczenie się oryginalności myślenia, czyli uczenie się zachowań twórczych. Przy zadaniach otwartych owo myślenie manifestuje się poprzez działania: poprzez malowanie, pisanie, robienie, lepienie, konstruowanie, itd.
4. Jak zabawą świat poznawać, Jak bajkami mosty budować, Jak podróżować bez map – to trzy pryncypialne szczeble porządku konstruowania narracji o świecie, o człowieku i o związkach człowieka ze światem – w edukacji z wyobraźnią.